EgelBlog
60 Beats per minute


1 januari 2015 | Naar de Blog


Vandaag start mijn EgelBlog. Deze gaat een jaar duren.
Vandaag start mijn reis om mijn levensritme terug te brengen naar rond de 60 slagen per minuut.

Ik schreef er in december 2014 een column over: '60 Beats per minute; of hoe we ons bestaan minder jachtig kunnen maken'.

In deze column beschrijf ik het basisritme van een mens in rust, de strijd die wij aangaan met de tijd door ons teltempo te verhogen. De onrust die daardoor ontstaat en de druk die wij elkaar hierdoor opleggen.

Tevens benoem ik in de column de mogelijke gevolgen van onze cognitieve en talige ontwikkeling, waarin het fysieke een steeds ondergeschiktere rol dreigt te krijgen.
Dit is wellicht de aanleiding voor het feit dat sommigen van ons de randen van de onderlinge afspraken opzoeken en hier overheen gaan. Ik stel mezelf daarbij de vraag of onze oerdrift in opstand komt tegen de cognitieve en talige dwangbuis waarin we onszelf wurmen.

Wat zou er gebeuren als we deze twee basisprincipes weer terugbrengen naar hoe het bedoeld is. Ons levensritme terugbrengen naar rond de 60 slagen per minuut en ons lijf meer gebruiken in zowel onze ontwikkeling als in het dagelijks leven.

Is dat te doen?
Kun je in onze hectische maatschappij een tel weer echt één seconde laten duren?
En wat is daarvan het gevolg?

Ik ga het doen en ervaren wat het met mij en mijn omgeving doet.
In deze blog houd ik jullie op de hoogte van mijn ervaringen.
Daarbij spreek ik geen vaste frequentie van bloggen af.
Ik laat het komen zoals het komt, met 60 beats per minute.

Ga je mijn blog volgen of wil je reageren?
Stuur me dan een mail > egelblog@egel-weerbaarheid.nl


Jürgen van Gorkum


 


26 december

Terugblik op 2015 en afsluiting van deze blog

Afgelopen jaar heb ik met mijn 60 Beats Per Minute bewust stilgestaan bij hoe ik mijn leven leef. Ik heb de keuze gemaakt om meer mijn eigen tempo te gaan bepalen, door in de hectiek van alledag niet altijd meer mee te rennen. Dit lukte in de loop van het jaar steeds beter.

Daarbij heb ik vanuit de 60 BPM aanpak mijn hartslag en ademhaling als monitor gebruikt. Steeds wanneer ik versnelde, vroeg ik me af waardoor dat werd veroorzaakt en waarom ik dat deed. Vaak was dat door druk en stress die me van buitenaf door anderen werd aangeboden.

Door er regelmatig bewust voor te kiezen dit aanbod niet aan te nemen, maar fysiek controle te pakken, eigen keuzes te maken en gas terug te nemen, kreeg ik steeds meer de ruimte om mijn eigen pad te lopen. Een gevolg hiervan was de keuze om te stoppen als bestuurder van AtlantisZorg en me volledig te richten op Egel.

Egel heeft daardoor een grote boost gekregen. Mede door de stimulerende en erg prettige samenwerking met Martijn van Agtmaal van Safety First Training, is Egel nu uitgegroeid tot een organisatie met meerdere vertakkingen, waarmee we ons vanuit dezelfde basis richten op verschillende sectoren en doelgroepen. Elk mens is tenslotte psychofysiek.

Met Egel Weerbaarheid leren we kinderen, jongeren en volwassenen van 5 tot 80 jaar op een psychofysieke manier letterlijk en daardoor figuurlijk stevig staan. Zij leren hun lichaamstaal, stem, emoties en grenzen controleren en deze vanuit een stevige fysieke en mentale fundering en een mix van de elementen Aarde, Water, Wind, Vuur, Hout, Metaal en Ether aangeven. Hun zelfvertrouwen, controle en de interactie met anderen krijgt hierdoor in korte tijd een positieve wending. Gegarandeerd.

HedgeHog 2T heeft dezelfde basis, maar richt zich meer op de professionals die in hun werk te maken krijgen met weerstanden, agressie en dreiging. Daarbij trainen en coachen we zowel individuen als teams, waarbij naast veiligheid, gevaars- en agressiebeheersing ook onderwerpen als leiding geven, durf, persoonlijke efficiency, teambuilding en samenwerken aan bod komen.

2TacticalGroup is het samenwerkingsverband tussen HedgeHog en Safety First Training, waarmee we ons voornamelijk richten op beveiliging, defensie en politie in binnen- en buitenland. Vanuit de psychofysieke 2T methode behandelen we onderwerpen als vroegrepressie, tactisch en strategisch leiderschap, bestrijding van mensenhandel, jihadisme, counter terrorisme, agressiebeheersing en omgaan met emoties. Er gebeurt de laatste tijd veel in de wereld. Met 2TacticalGroup dragen we ons steentje bij aan de veiligheid in Nederland en daarbuiten.

Met de EgelAcademie leiden we vanaf het voorjaar 2016 professionals op tot weerbaarheidscoach. De EBC, EAC en EMC gecertificeerde coaches werken in diverse werkvelden, waaronder het onderwijs en zijn zowel preventief als curatief inzetbaar. Zij beheersen de psychofysieke 2T methode en beschikken over de benodigde didactische, trainings en coachings vaardigheden om anderen te ondersteunen op het gebied van sociale veiligheid en weerbaarheid. Ik vind de EgelAcademie een erg fijne manier om zowel aan de voorkant te beginnen als ons gedachtengoed door te geven.

Daarnaast houdt Egel zich bezig met het ontwikkelen en verkennen van nieuwe maatschappelijke paden vanuit het Egel Fonds Dongen, Global People System, De VanDonge en Braindaring en geef ik met veel plezier training en coaching bij HRM Consultants en Anders Werkt.

Kortom, het was een jaar van keuzes, kansen en ontwikkelingen.
Een jaar waar ik met een goed gevoel op terugkijk. Waarin negatieve en positieve ervaringen me hebben gesterkt om, samen met mijn gezin, ons eigen pad te lopen en van daaruit de verbinding en samenwerking met anderen te zoeken.

Ik dank iedereen en met name mijn vrouw Maria, voor het gestelde vertrouwen in mij en Egel en kijk uit naar wat er in 2016 weer voor mooie mensen, kansen en uitdagingen op ons pad komen.

Ik wens iedereen heel fijne feestdagen en het allerbeste voor het komende jaar.

Jürgen van Gorkum







17 december


Van walking stick naar talking stick


Geïnspireerd door zijn verblijf in Nieuw Guinea sneed mijn schoonvader 37 jaar geleden een wandelstok voor zijn dochter. Als achtjarige beklom zij hiermee de Vogezen.

Met haar toestemming heb ik deze wandelstok recentelijk omgedoopt tot praatstok.
Een praatstok of talking stick werd door vele indiaanse stammen in Noord Amerika gebruikt tijdens vergaderingen. Degene die de praatstok vasthield was aan het woord.
De anderen mochten niet onderbreken. Vervolgens werd de stok doorgegeven aan de volgende die iets wilde zeggen. De stamoudste bewaarde daarbij de goede orde en kreeg de stok weer als laatste in de hand.

Ik gebruik deze praatstok tijdens mijn trainingen aan gezinnen en groepen. Het gebruik van de praatstok creëert rust, respect en bevordert het luisteren naar elkaar.
Wij mensen hebben soms de neiging om door elkaar heen te praten, waarbij de nadruk meer op zenden dan op ontvangen ligt.

De praatstok geeft de spreker houvast en tijd. Je hoeft niet snel je woorden te formuleren, omdat je bang bent dat iemand door je heen praat. Je kunt rustig gedachten vormen en verwoorden wat jij van iets vindt. Ben je klaar of grijpt de leider in, dan geef je de stok door. Een discussie of overleg verloopt rustiger en minder verhit. Je blijft daardoor beter in je 60 beats per minute.

Ik merk dat zowel jongeren als volwassenen hierdoor anders leren communiceren.
De stok is op een gegeven moment niet meer nodig. Alhoewel sommigen het binnen hun gezin of team in ere houden.









27 oktober

We naderen de laatste maanden van dit jaar.
Ik heb via deze blog enkele van mijn ervaringen met jullie gedeeld. Mijn 60 BPM hebben ervoor gezorgd dat een aantal zaken in mijn leven ten positieve zijn veranderd.

Ik ben benieuwd of iemand mijn voorbeeld heeft gevolgd en zo ja, wat dat voor jou heeft gedaan. Laat het me weten via egelblog@egel-weerbaarheid.nl.






20 september

Onlangs trainde ik een moeder en haar dochter. De uitdrukking 'een appel valt niet ver van een boom' was hen op het lijf geschreven. Beiden kampten met angsten en onzekerheid.

Ik zeg expres kampten, omdat het sinds de training een stuk beter met hen gaat.
Ze hebben ervaren hoe het is om weer controle te hebben over hun lijf en daarmee hun emoties. Langzaam durfden ze steeds meer contact te maken met hun lichaam en elkaar. Stapje voor stapje ontdekten ze zowel de enorme kracht als ook de rust die ze in zich hadden, waarbij ook weggestopte emoties boven kwamen drijven.

Mooi om te zien wat dat met hen individueel, maar vooral ook samen deed. De moeder durfde zich na een tijdje kwetsbaar op te stellen en verhalen te delen met haar dochter. Dit ontroerde beiden en maakte dat ook de dochter zich meer openstelde voor haar moeder. De verbinding tussen hen kwam langzaam tot stand en werd gedurende de weken dat de training duurde sterker. Ze lachten en huilden samen, vonden hun krijger en elkaar.

Tijdens de training komt ook je eigen ritme aan bod, jouw 60 BPM.
Leuk om te horen dat ze dit beiden hadden gebruikt tijdens hun grootste angstmoment; een bezoek aan de tandarts. Ze vertelden dat ze, liggend in de tandartsstoel, bewust naar hun buikademhaling waren gegaan en ondertussen, onopvallend, letterlijk een vinger aan de pols hielden om te 'polsen' of ze in de buurt van de 60 beats per minute zaten. Hierdoor bleven ze veel kalmer dan al die keren daarvoor en dat gaf hen vertrouwen en rust.

Aan het einde van het traject nam ik afscheid van twee vrouwen die zichzelf en elkaar weer hadden gevonden. Wat heb ik toch een mooi beroep.







23 augustus

Zit ik nu echt vaak op 60 BPM?

Die vraag heb ik me gedurende de afgelopen vakantieperiode een aantal malen gesteld.
Ik voel me namelijk een stuk relaxter en meer ontspannen, terwijl ik het nog druk genoeg heb met al mijn bezigheden vanuit Egel, HedgeHog en mijn andere initiatieven.

Dit jaar had ik geen week nodig om te onthaasten, alvorens ik van de vakantie kon genieten.
Ik ging ontspannen de vakantie in. Moe, voldaan, maar ontspannen.

Hoe komt dat?
Wat is er veranderd?

Ik heb nu controle.
Ik neem in de meeste gevallen zelf de beslissing of ik versnel of niet.
Mijn 60 BPM hebben ertoe geleidt, dat ik keuzes heb gemaakt in mijn werkzaamheden.
Doordat ik nu geheel zelfstandig ondernemer ben, heb ik mijn ritme en versnelling voor een groot deel in eigen hand. En dat besef maakt dat ik me ontspannen voel.
Die controle heeft een grote invloed op mijn 60 BPM.

Natuurlijk versnel ik als ik op korte termijn een offerte uit moet brengen of binnen een beperkte periode een training uit moet voeren. Vanzelfsprekend gaat ook mijn hart sneller kloppen tijdens een actieve inzet bij politie. Maar vantevoren en daarna schakel ik zelf terug. Daarbij voel ik dat ik veel meer bezig ben met het moment zelf, waardoor de tijd langer lijkt te duren.

Ik dwing mezelf om niet zo vaak meer te zeggen: 'Wat gaat de tijd toch snel', omdat ik me dan realiseer dat ik waarschijnlijk te snel en te onbewust door die tijd ben heengegaan.

Zowieso een vreemd verschijnsel; 'Tijd'.
Ik schrijf het expres met een hoofdletter, omdat het zo'n belangrijk deel van ons systeem uitmaakt. Deze 'Tijd', of liever gezegd, hoe wij ermee omgaan, voert de druk op, maakt dat mensen overspannen raken. Wij zijn slaaf geworden van een instrument dat we zelf hebben bedacht in een poging grip te krijgen op de tijd: de klok.

Er is waarschijnlijk zo veel meer waar te nemen als we er de 'Tijd' voor nemen.
Wellicht zo veel meer om ons heen te ervaren als we stil gaan staan en kijken.
Als we niet oppassen, zijn we meer bezig met wat komen gaat dan het moment zelf.

'Wat wil je later worden?'
'Welk vakkenpakket ga je volgend jaar kiezen?'
'Wat gaan we straks doen pap?'
'Wat voor weer wordt het morgen?'
'Weet je al of je volgende week dinsdag tijd hebt?'
'Zet het maar in je agenda, dan vergeet je het niet.'

Geen rare vragen.
Deze vragen stellen we allemaal wel eens.
We beginnen er al jong mee.
Toch bepalen deze vragen mijns inziens mede hoe we met de 'Tijd' omgaan.
We leven daardoor meer in de toekomst dan in het heden.
En als je dat maar vaak genoeg doet, lijkt de tijd volgens mij sneller te gaan.

Enfin, doordat ik mezelf dwing om af en toe stil te staan en vooral te schakelen in mijn versnellingen, heb ik de indruk dat mijn tijd langzamer gaat en ik meer waarneem.

 

 

 

26 juli

Ik merk dat ik me steeds beter ga voelen met mijn 60 Beats per minute. Ik ben me bewuster van wat ik doe, welke keuzes ik maak en wat voor invloed dat heeft op mezelf en de ander. Ik neem meer de tijd voor dingen en heb daardoor de indruk dat ik de tijd beter benut, waardoor deze langzamer lijkt te gaan.

Wat als ik alle dagen over zou kunnen doen. Zou ik dan dingen anders doen?
Toen ik mezelf deze vraag stelde, kwamen er niet zoveel momenten voorbij, waarbij ik een andere keuze gemaakt zou hebben. Wel dacht ik terug aan momenten die ik bewuster beleefd zou willen hebben, waar ik te vluchtig doorheen ben gegaan, omdat ik toen nog niet wist dat het daarna anders zou zijn. Zo gaat dat vaak; we zijn ons vaak pas bewust van iets waardevols, als het voorbij is. Mijn 60 BPM stelt me in staat om stil te staan bij het nu. Ik raas niet jachtig door, maar kijk nu beter om me heen. Ik dwing mezelf daarbij om te voelen wat ik fysiek ervaar, wat een emotie fysiek bij me oproept. Door vervolgens deze fysieke reactie te controleren, heb ik ook meer controle over mijn emoties. Wat niet wil zeggen dat ik ze minder uit, juist integendeel.







28 juni


Als de week voortaan op donderdag begint

Vanuit mijn 60 BPM insteek houd ik ingesleten structuren van mezelf tegen het licht, om te kijken waar het mijn 60 BPM beïnvloed en of het anders kan.

Mijn doorsnee werkweek begon op maandag, eindigde op vrijdag en werd vervolgens afgesloten met een vrij weekend. Dat visuele plaatje zie ik mijn hoofd. Jarenlang dacht ik op vrijdag ‘yes, het is weekend’ en op zondag ‘morgen mag (of soms moet) ik weer’, afhankelijk van mijn geplande werkzaamheden.

Sinds Egel is mijn werk mijn hobby en andersom.
Zeker nu ik helemaal zelfstandig ondernemer ben, is Egel onderdeel van wie ik ben en van mijn dagelijkse gedachten en bezigheden. Het bezig zijn met Egel loopt naadloos door mijn leven heen. Dit is een valkuil, ik weet het, maar ook wel oké. Ik moet hierin gewoon de balans goed in de gaten houden.

Dat betekent ook, dat voor mij de standaard agenda indeling niet meer klopt. Ik werk niet meer naar vrije dagen toe, maar ben elke dag bewust bezig met de balans tussen alles wat ik doe. Een maandagochtend-gevoel ken ik niet meer, omdat de week voor mij dan al lang begonnen is en een vrijdag is voor mij niet standaard de dag voor mijn vrije dagen, omdat ik dat weekend misschien wel een Egel opdracht heb.

Toch merk ik vaak dat mijn agenda indeling me dit standaard-week-gevoel nog wel geeft. Vandaar dat ik een experiment ben gestart, waarbij ik in mijn Ipad en Iphone de donderdag heb ingesteld als eerste dag van de week. Ik zie dus nu in mijn digitale agenda een weekindeling van donderdag tot donderdag staan.

Ik kan nog niet precies omschrijven wat dat met me doet, maar het doet iets, hoe maf het misschien ook klinkt. Het voelt raar, maar geeft tegelijkertijd lucht. Ik houd jullie op de hoogte.

Wie wil dit experiment met mij aangaan door ook eens te proberen wat het met je doet als je de week op donderdag laat beginnen?

Laat het me weten via egelblog@egel-weerbaarheid.nl







18 juni


Ik word er steeds weer blij van als bij degene die een Egeltraject volgt, het besef komt wat er in korte tijd allemaal gebeurt als je je lijf gaat inzetten.

Het ontdekken van het water in jezelf maakt dat je kinderen ineens anders op je reageren, minder in de weerstand gaan en onderling minder ruzie maken. Je maakt als docent verbinding met je leerlingen, waardoor het lesgeven veel gemakkelijker gaat. Je wordt als jongere gehoord en gezien, waardoor je zelfvertrouwen stijgt. Je durft eindelijk te zeggen wat jij wilt. Je bent niet meer bang om in het donker naar boven te gaan. Je durft de ander aan te spreken. Je wordt veel minder snel boos. Je maakt een keuze, waardoor je toekomst er ineens heel anders uitziet. Je bent op tijd om een burn-out te voorkomen. Je bent eindelijk wie je bent.

Keer op keer zie ik het gebeuren en dat maakt dat ik mijn werk zo graag doe.





17 juni

Mijn keuze om geen bestuurder directeur meer te zijn van AtlantisZorg, heeft tot gevolg dat ik nu veel meer tijd kan besteden aan Egel. Dit heeft weer tot gevolg, dat de wachtlijst voor Egel Weerbaarheid aanzienlijk is verkort. Dat is fijn voor de mensen die aankloppen, want vaak is de nood hoog.

De afgelopen drie jaar vond ik het juist oké om heen en weer te schieten tussen AtlantisZorg en Egel, gedreven door mijn overtuiging dat ik de psychofysieke zienswijze binnen kon brengen in de zorg. Voor een deel is dat gelukt. Daarnaast weet ik ook dat er nog veel meer bereikt kan worden. Soms frustreert me dat. De oplossing voor veel problemen in onder andere de zorg zit volgens mij in het psychofysieke. Geef mensen een stevige fysieke en mentale fundering, van waaruit ze eigen regie kunnen pakken om vervolgens de interactie met de ander aan te gaan.

De meeste mensen zitten echter zoveel in hun hoofd, dat het psychofysieke aspect wordt gezien als één van de manieren om een probleem of vraagstuk aan te vliegen. Dit is naar mijn mening een onjuiste aanname. Het inzetten van je lijf is geen alternatief, het is de basis; de fundering voor elk mens om te functioneren. Het cognitieve en sociale kun je niet los zien van het fysieke en andersom. Wanneer je die combinatie gaat zien en toepassen, gaat alles in het leven anders. Dat is niet nieuw, dat is al duizenden jaren zo.

Ditzelfde geldt voor het onderwijs.
Wat is het nut van het leren welke grondsoorten India heeft, terwijl je omvalt bij het kleinste duwtje. Waarom leer je een buitenlandse taal spreken, terwijl je nog geen lichaamstaal kunt lezen. Hoe komt het dat er nog steeds gesproken wordt over probleemklassen, terwijl ik dan in eerste instantie vraagtekens zet bij degene die voor die klas staat.

Uitademen, terug naar 60 BPM, rechtop staan en op naar het volgende kennismakingsgesprek met een schooldirectie. Werk aan de winkel.






15 juni

Even terug naar mijn blog van 11 mei, waarin ik jullie vertelde over mijn twee zonen die hun examens gingen afleggen. Vorige week donderdag zijn zij allebei geslaagd. Tadaaaaaaa.

Ondanks dat ik me geen zorgen maakte, voelt het toch als een soort opluchting.
In onze huidige maatschappij hebben zij nu het toegangskaartje om verder te gaan, wat ze ook kiezen. Zo zit ons systeem nu eenmaal in elkaar.

Leuk ook om te zien hoe zij die keuzes maken. Toch een herexamen om een punt nog wat op te krikken en op naar de volgende stap. Ik zie daarbij dat zij nu keuzes gaan maken vanuit hun hart, interesse, drive en motivatie. Het verplichte nummer is voorbij.

Dat is mooi. Dat betekent dat zij met hun eigen 60 BPM aan de slag gaan; zij kiezen een eigen pad. Ik kan maar één ding zijn: apetrots.








6 juni

Verharding

Zonder dat ik het in de gaten had, ben ik de laatste maanden enigszins verhard.
Dat realiseerde ik me gisteren, toen ik meedeed aan de bijscholingsdag voor advanced Rots&Water trainers.

In de afgelopen maanden heb ik aan den lijve ondervonden dat niet iedereen het beste met de ander voorheeft. Mijn onwrikbaar vertrouwen in mijn medemens werd op de proef gesteld. Toen dit zakelijk conflict ook nog een persoonlijke tint kreeg, gebeurde er iets in mij. De krijger in mijzelf maakte het vuur wakker. Van wind ging ik via water en rots naar vuur.

Dat hoort zo. Daar train ik mensen in; het schakelen tussen deze elementen.
Het was echter lang geleden dat ikzelf de onmacht en frustratie voelde, die ervoor zorgden dat mijn vuur bleef branden en het niet meeviel om terug te schakelen.

Te lang het vuur aanhouden kan namelijk tot gevolg hebben dat er een verharding optreed. En dat kan weer gevolgen hebben voor je souplesse, je meebewegen met de ander.

Gisteren bevond ik me in een omgeving van enthousiaste, zeer gemotiveerde en gepassioneerde mensen die, ieder op hun eigen wijze, vorm geven aan Rots&Water. Het duurde even, maar gedurende de dag voelde ik iets in me veranderen. Ik ontspande, was in staat om mijn adem te laten zakken, terug te gaan naar mijn 60 BPM en weer echt contact te maken met de fijne mensen om me heen. Mensen die ik een zeer warm hart toedraag en hoog in het vaandel heb staan.

Ik realiseerde me plots wat er gebeurde. Mijn vuur was mij dusdanig aan het verharden, dat ik even niet meer in staat was om vanuit mijn kern verbinding te maken met deze mensen om mij heen. Ik schrok daarvan. Sinds de periode tot aan mijn zestiende jaar had ik dat niet meer gevoeld.

Na deze bewustwording heb ik geschakeld en zit ik weer in mijn basis, waarvandaan ik kan kiezen voor rots, water, wind of vuur. Deze ervaring zal mijn trainingen zeker kleuren en verdiepen. Ik vertik het echter om mijn mensbeeld bij te stellen. Ik blijf geloven in het goede in de mens. Naar die ene persoon toe houd ik echter wel mijn waakvlam aan.

Met dank aan alle trainers die er gisteren waren.






15 mei

Vandaag schreef ik een column over samenhang, moleculen en ons vermogen om onze eigen werkelijkheid te creëren. Kijk bij Pointillisme





14 mei

Ik ben zo overtuigd van het belang van de ontwikkeling en inzet van het fysieke in de mens, dat ik dat doorvoer in alle trainingen die ik geef. De psychofysieke benadering is mijn basis.
Juist door die basis ben ik nu zelf in staat om daadwerkelijk mijn 60 BPM vorm te geven. Niet alleen door het in mijn hoofd te bedenken, maar ook door het met mijn lijf toe te passen.

De keuze die ik in mijn blog van de 27e april met jullie deelde, heeft hier een positief effect op.
Doordat ik mijn agenda nu grotendeels zelf kan bepalen, heb ik meer ruimte ingeroosterd voor sport. Ik was door mijn werk met Egel sowieso al het grootste deel van mijn dag sportief bezig en sportte daarnaast een keer of 4 per week in de sportschool.

Nu begin ik de dag in de sportschool, 6 dagen per week, 1 dag rust.
Door in een compact schema eerst mijn lijf te trainen, verloopt de rest van de dag veel gemakkelijker. Ik ben fitter, sterker, kan beter nadenken en sneller schakelen als dat nodig is.
Dit ritme geeft me rust.

Dat is waar ik me in het onderwijs ook sterk voor maak: start de dag met sport.
Juist in die leeftijdsfase moet een jongere zich niet alleen cognitief, maar ook fysiek ontwikkelen. Sterker nog, de cognitieve en sociale ontwikkeling verloopt beter als de fysieke ontwikkeling gelijk oploopt. Het vergt echter nog enig doorzettingsvermogen om de mensen in het onderwijs hiervan te overtuigen, merk ik.





11 mei

Onze twee zonen hebben de komende weken hun examens.
Naast hun theoretische voorbereiding, heb ik ze natuurlijk een aantal 60 BPM tips meegegeven. Het denken gaat immers beter als je ook fysiek stabiel bent.

"Ja pa, dat weten we ondertussen wel", klonk vanmorgen uit de badkamer.
Ik kon een glimlach niet onderdrukken. Hoe kan het anders als je al jaren proefkonijn bent voor Egel Weerbaarheid.

Ik wens alle jongeren die de komende weken examen doen heel veel succes.
Zorg voor voldoende rust. Ga op tijd slapen. Drink voldoende water. Door de zenuwen gaan mensen vaak minder drinken en meer naar het toilet. Je hersenen hebben voldoende vocht nodig om te kunnen fuctioneren. Gebruik je buikademhaling om rust te bewaren als dat nodig is. Let op je houding. Zeker als het pittig wordt; ga rechtop zitten. Weet je een vraag niet, adem uit, focus en ga door naar de volgende vraag. Kom later weer terug bij de vraag die je niet wist. Neem de tijd die ervoor staat.

Ja pa.........





27 april

Even geleden dat ik van me heb laten horen.
Gedurende de afgelopen weken is er veel gebeurd.

Mijn insteek om mijn 60 BPM daadwerkelijk te effectueren, heeft ervoor gezorgd dat ik keuzes heb gemaakt. Ik beschreef eerder de snelweg en de secundaire weg en wat dat met ons en ons ritme en stressniveau doet. Op een aantal fronten heb ik die snelweg verlaten.

Onder andere, door geen directeur / bestuurder meer te zijn van AtlantisZorg.
Vanaf 1 maart jl. heb ik dit stokje overgedragen aan mijn opvolger.
Wel blijf ik als bestuursadviseur innovatie aan AtlantisZorg verbonden. Mijn kracht ligt in het buiten kaders denken en doen. Ook in de zorg. Onder andere vanuit De VanDonge zijn we bezig met de gezondheidszorg van morgen als onderdeel van de veranderende maatschappij.

Dit maakt, dat ik me nu voor het grootste deel van mijn tijd richt op Egel Weerbaarheid en HedgeHog. Ook hierin ben ik teruggegaan naar de basis en heb daarvoor onder andere de website vernieuwd; zie www.egel-weerbaarheid.nl. Door dit loslaten komen er tal van nieuwe kansen op mijn pad. Zo werkt dat, maar dat wist ik al.

Deze keuze geeft me veel meer tijd voor intiatieven vanuit mijn eigen bedrijven.
Ik bepaal nu zelf wanneer ik de snelweg pak en dat voelt erg goed.
Vanzelfsprekend roept ook deze keuze vragen op bij mijn omgeving. Vaak gaat het dan over geld in plaats van over passie, drijfveren en eigen kracht.

Toch bijzonder om te merken dat velen euro gedreven zijn. Toegegeven, een basis om comfortabel te leven is prettig, maar de geld gedreven maatschappij waarin wij leven, slaat mijns inziens door. Dat is overigens een kern van het buiten de kaders denken van De VanDonge; de perverse financiële prikkel eruit halen. Enfin, hier kom ik nog wel eens op terug.





29 maart

24 januari schreef ik een stukje over de Krijger.
Ik ga daar nog wat verder op in.

De krijger in jezelf is een gevoel.
Het is een fysiek en mentaal besef van kracht, rust, controle en beheersing.
Een oerkracht en oerdrift die diep van binnen zit en naar buiten komt als jij dat wilt.

Toen ik hier jaren geleden voor het het eerst mee in aanraking kwam, dacht ik al vrij snel dat ik mijn krijger had gevonden. Ik leerde vechten, mijn kracht gebruiken en tegelijkertijd controle houden over mijn fysieke en mentale inzet. Door de ontwikkeling die ik daarna heb meegemaakt, heb ik ontdekt dat de krijger geen statisch geheel is. Het is geen logisch gevolg van technisch en tactisch trainen. Het is geen blauwdruk die je over kunt nemen.

De krijger in jezelf is een persoonlijke en individuele ontwikkeling; een traject.
Een proces waarin meer aspecten van belang zijn dan alleen kracht, rust en controle. Levenservaring, empathie, inlevingsvermogen, durf, lef, intuitie, daadkracht, luisteren, observeren, keuzes maken en daarvan de consequenties dragen zijn onlosmakelijk met de krijger verbonden.

Dat oergevoel van de krijger maakt dat jij wordt wie je bent. Dat je staat voor wat jij wilt en vindt. Het maakt dat je voor jezelf en anderen kunt opkomen als dat nodig is.





8 maart

Even een kronkel met jullie delen.
Ben jij jouw regisseur?

Wij mensen zijn continue in interactie met onze omgeving, met elkaar. Leven is interacteren.
Volgens de dikke van Dale is de betekenis van interactie: wisselwerking en de betekenis van acteren: toneelspelen.

In mijn Column 'Spoorzoeken' beschreef ik de volgende gedachte: Hoe kun je je eigen pad lopen? Door je te realiseren dat je onderdeel bent van een toneelstuk, waarin het scenario wordt geschreven door iedereen, waarbij het podium wordt bepaald door de grilligheid van de natuur en de mensen om ons heen en waarin het decor steeds wisselt.

Als je er op die manier naar kijkt, zou je de conclusie kunnen trekken dat wij steeds een rol spelen. MIsschien zelfs wel meer dan één. En die rol wordt mede bepaald door de input van anderen. Hoe weet je dan wat intrinsiek van jou is en hoeveel van jouw gedrag wordt beïnvloed en bepaald door extrinsieke motivatoren? Wat is hierin de verhouding en hoe komt die tot stand? Is het zo dat hoe steviger je in je schoenen staat, des te meer invloed je hebt op jouw rol en het scenario?

Ik denk trouwens dat het mede door die scenario's komt, dat wij meer bezig zijn met morgen dan met vandaag. Ik realiseer me wel eens, dat ik in mijn hoofd dia's afdraai. Ik denk terug aan dingen die gebeurd zijn, aan keuzes die ik heb gemaakt en wat de gevolgen daarvan waren. Zo'n dia serie herhaalt zich dan een aantal malen in mijn hoofd, waarbij ik het soms ook op verschillende manieren laat eindigen. Had ik niet beter zus of zo. Misschien herken je dat wel. Dat terugkijken veroorzaakt een gevoel. Dat kan van alles zijn: opluchting, bevestiging, trots, verdriet, angst, berusting, onrust, stress, rust of een blij gevoel.

Mensen die visueel zijn ingesteld, draaien in hun hoofd ook dia's af van dingen die nog gaan komen. Afspraken die je hebt, to do lijsten, deadlines, vakantieplanning, hoe je iemand gaat aanspreken, de presentatie die je gaat geven of het gesprek dat je gaat voeren. In zo'n scenario vullen we de blind spots in en aan. We proberen onze positie te bepalen aan de hand van de rol die de ander wellicht gaat pakken. Visualiseren van een doel dat je wilt bereiken kan ertoe leiden, dat je dat doel ook daadwerkelijk behaald. Het kan echter ook een valkuil zijn, omdat je je aardig kunt vergissen bij zo'n inschatting.

Scenario's maken is zinvol, handig, wenselijk en soms zelfs noodzakelijk. Maar overweeg ook eens om vanuit een fysieke, mentale en sociale fundering te laten komen wat komt en er vervolgens mee te dealen. Terug naar jouw basis en van daaruit meebewegen.

Is het zo? Zijn wij inderdaad acteurs in een toneelstuk, waarbij we continue onze rol aanpassen, bijstellen, evalueren en afstemmen op de rollen om ons heen en het scenario? Schijf jij jouw eigen rol? En wie is dan vervolgens de regisseur; jijzelf of de rest van de wereld? Zijn wij authentiek of bestaat authenticiteit juist uit een geheel van rollen en eigenschappen die we door opvoeding, genen, cultuur, levenservaring en kopieergedrag hebben gevormd?

Ik nodig je uit om hierop te reageren.
egelblog@egel-weerbaarheid.nl





5 maart

Gisteren sprak ik iemand die ik de afgelopen jaren af en toe heb ontmoet. 'Tot volgend jaar', was dan steeds de afspraak die we maakten.

Dit jaar was dat anders. Hij vertelde me dat hij is geopereerd vanwege een darmtumor en dat dit de toekomst voor hem erg onzeker heeft gemaakt. Hij heeft ervoor gekozen om geen chemokuur of bestraling te kiezen en ook verder geen controles te laten doen. Hij heeft bewust gekozen voor kwaliteit in plaats van kwantiteit van leven en te laten komen wat komt.

Terwijl hij dit aan me vertelde, probeerde ik me te verplaatsen in zijn gevoel. Hoe moet dat voelen om te ervaren dat je leven eerder eindig is dan wat je had verwacht. Ik probeerde te lezen wat zijn woorden zowel bij hem als bij mijzelf deden. Ik weet dat je nooit kunt ervaren wat een ander ervaart, omdat je het niet zelf doormaakt. Je weet pas hoe het voelt als het jezelf overkomt.

Toch deed zijn verhaal me veel. Wellicht juist nu, omdat ik bezig ben met terugschakelen en leven in het moment. Dat is wat hij nu ook doet: leven in het moment.

In alle rust vertelde hij over de fasen van verdriet, onmacht, boosheid en frustratie die hij heeft doorgemaakt. Maar ook over de keuzes die hij daarna maakte. Hoe hij zich voorbereidt op wat komen gaat; het afscheid, de muziek, de zakelijke dingen.

We hebben gesproken over de zekerheden die je als mens denkt te hebben. De zekerheden die in basis alleen bestaan uit geboren worden en dood gaan. Over het taboe op ziek zijn, het wegstoppen van de dood en het toegeven aan materialisme, wat veel mensen doen.

Het gevoel wat tijdens en na ons gesprek bij mij ontstond was een gevoel van respect.
Respect voor die man die heeft geaccepteerd dat het zo is en dat durft te delen.

Ik voel me op zo'n moment klein. Wie ben ik met mijn 60 beats per minute. Hoe gemakkelijk is dat vanuit de positie waarin ik zit. En hoe dapper is hij om zo te durven denken.

'Tot volgend jaar', zei hij bij ons afscheid.
Ik maak een diepe buiging.





4 maart


Ik ontmoet best vaak mensen die vast zitten in hun ritme. Vast in hun baan, relatie, zekerheden, verwachtingspatronen en structuren.

Als je daar blij mee bent, hoef je niets te doen. Als je er echter tegenaan hikt, is het wellicht verstandig om dit aan te pakken. Dat klinkt zo gemakkelijk, maar is in de praktijk voor velen erg moeilijk. Zie maar eens los te laten. Wat gebeurt er dan? Wat vindt je omgeving ervan? Kun je alle consequenties wel overzien? Zal het slagen?

Wij mensen gedijen het beste bij routine, bekende en vertrouwde patronen. Zelfs als we er niet blij van worden, hebben we toch de neiging om erin te blijven hangen. Een onaangenaam gevoel geeft ook veiligheid. Hoe maf dat ook mag klinken.

Ik ervaar steeds aan den lijve, dat loslaten juist een zekerheid geeft. Namelijk de zekerheid dat je kiest voor wat jij wil. Die zekerheid geeft een boost aan wie je bent en waar jij voor staat. En die boost zorgt er op zijn beurt weer voor dat anderen positief op je gaan reageren en er nieuwe kansen ontstaan. Je zou het eens moeten proberen.

Lees mijn Column 'Loslaten' eens.





22 februari

Ik schreef in mijn column over het verlies van het fysieke in onze ontwikkeling en dagelijkse beslommeringen. Wij mensen hebben een lijf dat van alles laat merken en dat we hard nodig hebben om ons als mens staande te houden en een interactie aan te kunnen gaan.

Ik ben door mijn werk veel bezig met lichaamstaal, intuitie, awareness, vroegrepressie, sport, krijgskunst, fysiek en mentaal controle houden etc. Kortom; met de krijger.

Met HedgeHog houd ik me vooral bezig met gevaarsbeheersing, weerbaarheid en veiligheid bij professionals zoals politie, defensie en beveiliging. Tijdens deze activiteiten kom ik als trainer, instructeur en tijdens persoonlijke inzet steeds vaker in aanraking met gevaar, agressie en bedreiging, waarbij ik mijn krijger nodig heb om situaties te controleren.

Doordat ik hier intensief mee bezig ben, is deze krijger voor mij een vertrouwd onderdeel geworden van wie ik ben. Ik ben alerter en me meer bewust van mogelijke gevaren dan voordat ik met HedgeHog begon. Ik voel me niet onveilig, maar kijk wel anders de wereld in. Mijn antennes staan aan. Awareness is een belangrijk onderdeel van de krijger in jezelf.

Dit krijgergevoel voelt goed. Ik heb meer het gevoel dat ik bezig ben met de echte basale dingen in het leven. Mijn lijf is in basis niet gemaakt voor de poeha, de randverschijnselen, de franje, de administratieve maatschappij die wij mensen zo graag creëreren. Mijn lijf functioneert beter sinds ik het ook inzet om naar mijn intuitie te luisteren, om te detecteren of een ander persoon een bedreiging vormt, om overzicht en overwicht te behouden, om te gaan met emoties als angst en stress en, indien nodig, fysieke kracht en rust in te zetten om situaties te controleren.

Versta me niet verkeerd, er is niets mis met onze talige en cognitieve ontwikkeling. Sterker nog, dat is een essentieel onderdeel van onze mentale en sociale ontwikkeling en weerbaarheid. Maar niet alleen maar. Ik merk dat ik meer kan met het cognitieve en talige sinds ik het fysieke aspect er bij betrek. Het gaat me gemakkelijker af om te relativeren, verbinding en keuzes te maken en me bezig te houden met zaken die er volgens mij echt toe doen in het leven. Dat fysieke besef maakt dat ik steeds vaker ben in plaats van alleen maar doe.





18 februari

Doordat ik me bewuster ben van wanneer ik mijn 60 BPM ga overschrijden, wordt voor mij steeds inzichtelijker wat daarvan de oorzaak is.

Daarbij maak ik onderscheid tussen een BPM versnelling wanneer ik sport of wanneer ik bijvoorbeeld een dreigende situatie meemaak vanuit mijn inzet bij HedgeHog en een versnelling die ontstaat door frustratie of werkzaamheden die mij minder goed liggen.

Deze bewustwording zorgt ervoor dat ik ga kiezen. Ik pak aan wat mij frustreert en ik maak keuzes in de werkzaamheden die ik uitvoer. Dit geeft rust, omdat ik mijn lijf leidend
(en niet lijdend) laat zijn in welke paden ik ga bewandelen. Ik zal jullie binnenkort meer vertellen over de keuzes die ik maak en de gevolgen daarvan.

Overigens loop ik niet de gehele dag aan mijn pols te voelen. Ik weet ondertussen wel hoe het voelt als mijn hartslag versnelt. Daarbij merk ik, dat wanneer ik de seconden langzamer ga tellen en zak met mijn ademhaling, mijn hartslag mee omlaag gaat.





11 februari

In mijn bescheiden geluidsstudiootje op zolder maak ik muziek. Niks schokkends, gewoon omdat ik het leuk vind om hiermee bezig te zijn. Daarbij speel ik met de variaties in ritme en melodie.

Voor een masterclass Rots en Water heb ik eerder behandeld wat ritme met ons doet. 'Muziek als instrument' was de titel.

Deze masterclass was een voorstudie, een basis voor mijn column over de 60 Beats per minute. Ik beschrijf daarin het effect van ritme op de mens. Hoe we als baby rustig worden van de kinderliedjes die door vader of moeder worden gezongen. Hoe bepaalde melodieën ons een leven lang bijblijven en steeds dezelfde emotie oproepen.

Zo blijkt dat vrouwen bij muziek van meer dan 72 beats per minute de meeste kans hebben om uit een futloze stemming te komen. Bijvoorbeeld 'Alejandro' van Lady Gaga. De meeste mannen worden van dit tempo juist onrustig. Zij kunnen beter muziek met een minder snel ritme, maar met meer energie opzetten, zoals 'Beautiful day' van U2. En Barry White schijnt de favoriet te zijn in de slaapkamer.

Enfin, lucht wordt door muziek in trilling gebracht. Die trilling komt via ons trommelvlies, de gehoorbeentjes en de gehoorzenuw bij onze hersenen die dit omzetten in geluid en muziek. Ritme wordt door de linker hersenhelft verwerkt en melodie door de rechter hersenhelft.

Het geluid komt echter ook binnen doordat de trilling door ons gehele lichaam wordt opgepikt. Denk maar aan de bas die je in je buik voelt bij een popconcert. En daar maak ik gebruik van als het me niet lukt om naar mijn 60 Beats per minute af te zakken.

Ik gebruik dan een Cajon om mijn ritme te voelen en te verlagen. Een Cajon is een percussieinstrument waar je op zit en op slaat met je handen. Je voelt de trilling in je lijf en dat werkt. Naast dat je het ritme hoort, voel je het ook en dat is voor mij een erg goede manier om mijn ritme te ervaren en te beïnvloeden. Ik gebruik dit soms ook tijdens Egeltrajecten.

Als iemand dat leuk vindt, wil ik daar nog wel eens een workshop over geven.





8 februari

Het lijkt wel alsof de tijd steeds sneller gaat, zeker naarmate je ouder wordt.

Een dag duurt volgens mij nu nog steeds even lang als toen ik 15 jaar oud was.
Het zit hem in mijn tijdsbesef of liever gezegd; hoe ik met tijd omga. Alhoewel het ook te maken schijnt te hebben met de snelheid waarmee onze hersenen de input verwerken in combinatie met ons geheugen. Dit verandert naarmate je ouder wordt. Maar daar weet ik het fijne niet van.

Toen ik 15 jaar oud was, was ik bezig in het moment. Ik dacht hooguit een dag of wat vooruit.
Dat zie ik nu ook gebeuren met mijn zonen en jongeren van die leeftijd. Ze leven bij de dag en zijn, op een uitzondering na, nog niet veel bezig met hun toekomst.

Dat maakt het voor middelbare scholieren ook vaak zo moeilijk om een richting en vakkenpakket te kiezen. Vanuit de volwassen gedachte is het verstandig om vooruit te kijken, je pad uit te stippelen, je toekomst te bepalen. Maar zie dat maar eens te doen, als je als puber in het moment leeft en nog niet in staat bent om veel verder weg te denken en te plannen. Dat maakt dat dit keuzemoment voor veel pubers moeilijk is. Mede daardoor switchen veel studenten van studierichting tijdens hun carrière omdat ze vastlopen in een opleiding.

Toch jammer, dat we elkaar dwingen om te kiezen op het moment in ons leven dat je die keuze eigenlijk nog niet kunt maken. Jammer dat ons systeem er zo op is ingericht, dat we eerst een basispakket door moeten worstelen, alvorens we bij het persoonlijke pakket kunnen komen wat echt bij ons past. Enfin, iets om nog eens verder over te bomen.

Terug naar mijzelf. Wat is er verandert sinds ik 15 jaar oud was?
Ik ben gaan plannen, want dat werd van me verwacht. Je moet zaken voorzien, afspraken maken, zo weinig mogelijk aan het toeval overlaten. Doen we dat niet, dan loopt ons systeem spaak. Het meeste in onze maatschappij draait om planning, zodat alles op elkaar afgestemt blijft. Dat startte met het plannen van huiswerk in mijn agenda en gaat nu door met plannen van mijn dagindeling, afspraken en to do lijsten. Doe ik dat niet, dan loopt het systeem binnen de kortste keren vast. Niet alleen het mijne, maar ook dat van de mensen die ingehaakt zijn op mijn systeem. Betaal ik de salarissen van mijn medewerkers niet op tijd, dan komen zij mogelijk knel te zitten met de automatische incasso van hun hypotheek en andere vaste lasten.

Op deze manier dwingen we elkaar en onszelf om steeds bezig te zijn met wat nog komen gaat. Dit zorgt ervoor dat we dus minder in het moment leven. En dat geeft ons wellicht het gevoel dat de tijd zo snel gaat.

We hebben het dus voor een groot deel in eigen hand. We kunnen de tijd bewuster ervaren als we er de tijd voor nemen. Enfin, dat is wat ik nu aan het doen ben. Door mijn 60 Beats per minute ben ik me bewuster van wat ik doe en sta ik vaker stil bij wat er om me heen gebeurt.
Het valt echter niet altijd mee om dit zo te doen, want het wordt niet altijd geaccepteerd. Ik heb dat al eerder genoemd; je kunt op de snelweg niet in je eentje zachter gaan rijden. De mensen om je heen gaan dan claxoneren en proberen je met lichtsignalen en handgebaren weer op snelheid te krijgen. Sterker nog, je krijgt een bekeuring of zelfs ontheffing van de rijbevoegdheid als je het te bont maakt.

Zo zit ons systeem in elkaar.
Ben benieuwd wat er gebeurd als meer mensen met 60 Beats per minute gaan leven. Zou de klok dan langzamer gaan lopen....





2 februari


De laatste tijd lijk ik losser te komen van de greep die het systeem op me heeft.
Het systeem, waarin we ons vastzetten met hypotheken, verzekeringen, volle agenda's, afspraken, vaste banen, zogenaamde zekerheden en verwachtingen naar elkaar toe.

Door bewuster om te gaan met mijn 60 Beats per minute, sta ik meer stil bij waar ik op dat moment mee bezig ben. Ik maak daardoor andere keuzes en ben rustiger.

Er gebeurt echter nog iets. Noem het ontwenningsverschijnselen.
Ik kan me er de afgelopen week bijna niet toe zetten om bijvoorbeeld niet mijn mail te checken op mijn vrije avond. Ik word er onrustig van niet op de hoogte te zijn van de laatste stand van zaken. Alsof de wereld om mij heen doorgaat en ik niet echt meer meedoe.

Dat is toch maf. Juist waar ik streef naar terugschakelen, schakel ik zelf weer op. Vreemd mechanisme. Het zal wel een psychologische verklaring hebben. Maar hoe dan ook, ik laat me niet kisten door mijn eigen hersenkronkels. Uitademen en volhouden!

Wat ik ook bemerk, is dat ik op dit moment op twee benen hink. Ik heb vanuit mijn 60 Beats per minute aanpak rigoureuze keuzes gemaakt die nu vorm gaan krijgen. Ik zal jullie hier binnenkort meer over vertellen. Dit betekent echter, dat ik in een soort van overgang zit tussen de snelweg en de secundaire weg. Probeer dat maar eens: met elk been een ander tempo lopen. Ik hinkstapsprong dus nog maar even door.





28 januari


Wanneer ik, samen met mijn motormaat, een tocht ga maken, kiezen we meestal de snelweg naar zuid Limburg. In een rap tempo naar de grens en dan van de snelweg af België of Duitsland in. Het stuk snelweg vraagt veel concentratie, opletten en anticiperen op andere weggebruikers. Wanneer we de snelweg verlaten, komt hier nog iets bij. Ik ga dan meer rechtop zitten, zet mijn vizier open, ervaar het landschap, snuif de lucht op en geniet van het motor rijden.

Op een soortgelijke manier kijk ik nu naar de voortsnellende wereld om mij heen. Ik gebruik de snelweg om rap van A naar B te komen. Zodra het echter kan, verlaat ik de snelweg en schakel ik terug. Ik merk dat ik me daardoor bewuster ben van wat er om me heen en met mijzelf gebeurt. Ik realiseer me dat ik, doordat ik al lang hard rijd, niet altijd optimaal heb genoten van het landschap om mij heen, misschien af en toe kort door de bocht heb gereageerd en wellicht kansen en signalen heb gemist, omdat ik er te snel aan voorbij ging.

Mijn navigatie staat nu standaard op de mooiste route. Indien nodig switch ik even naar de snelste. Wanneer ik hem daarna weer opstart, wordt automatisch de mooiste gekozen. Dit betekent dat er voor mij zaken gaan veranderen en dat maakt mijn route een stuk aantrekkelijker.

Wordt vervolgd.


 

24 januari

Vorige keer noemde ik de krijger, met daarbij de belofte hier meer over te vertellen.

De krijger, of liever gezegd de EgelKrijger, is een oergevoel. Een bewustwording en inzet van de enorme kracht en rust die je als mens bezit. Door dit gecontroleerd te gebruiken, ben je als mens in staat om op of terug te schakelen als stevig staan niet meer voldoende is.

Ik ervaar zelf bijna dagelijks wat dit in de praktijk betekent.
Het kunnen inzetten van mijn krijger maakt dat ik me bewust ben van mijn mogelijkheden, dat ik duidelijk mijn grenzen voel en aan kan geven, dat ik keuzes maak, me veilig voel en weet dat ik in kan grijpen als dat nodig is, in welke situatie dan ook.

Het maakt dat ik controle houd over mijn emoties en daarmee invloed heb op hoe de interactie met anderen verloopt. Het inzetten van mijn krijger maakt dat ik beter sport, sneller kan schakelen tussen Rots & Water, niet snel boos wordt, me open kan stellen voor anderen en me tegelijkertijd sterk voel. Ik gebruik mijn krijger om mijn gezin en mijzelf te beschermen als dat nodig is, om anderen te helpen en om rigoureuze keuzes te maken in het leven. Ik gebruik mijn krijger om weer te gaan staan als ik ben omgeduwd.

Mijn krijger geeft me daadkracht, doorzettingsvermogen, inzicht, empathie, durf, lef, moed, vindingrijkheid, flexibiliteit, uithoudingsvermogen en respect voor anderen. En tegelijkertijd ook rust en het besef en acceptatie dat emoties als angst, vreugde, verdriet, machteloosheid, frustratie en boosheid onderdeel zijn van wie ik ben. Juist de combinatie van deze eigenschappen zorgt ervoor dat ik voel dat ik stevig sta.

Met Egel en HedgeHog leer ik anderen hoe je de krijger in jezelf wakker kunt maken en wat je ermee kunt.





20 januari

Kennen jullie de film the Matrix?
Hierin zitten scènes waarin de hoofdpersoon zich anders door de tijd beweegt, terwijl de rest van de wereld doorgaat in het normale tempo.

Klinkt misschien maf, maar ik voel me een beetje als in the Matrix.
Doordat ik heel bewust bezig ben met het schakelen tussen rust en versnellen, krijg ik een ander beeld op wat er om me heen gebeurt. Door mijn lijf, mijn ademhaling en mijn tempo te controleren, zie ik de wereld om me heen voortrazen, terwijl het mij steeds beter lukt om te vertragen als ik dat wil.

Juist het besef dat ik die controle heb, maakt dat ik soepeler schakel en mijn energie efficiënter inzet. Ik heb het gevoel dat als ik nu gas geef, dat ook meer effect heeft.
Ik hoop dat jullie me nog kunnen volgen.

Vandaag is mijn oudste zoon geslaagd voor zijn rijbewijs en heb ik de rust en ruimte gepakt om hier samen bij stil te staan. Ik weet niet of me dat een maand of wat geleden zou zijn gelukt in de hectiek van alledag.

Een ander effect is, dat ik veel beter los kan laten.
Zaken die me eerder beknelden of wakker hielden, kan ik beter relativeren, laten voor wat ze zijn of meteen vastpakken. Daarbij maak ik meer gebruik van de krijger in mezelf. Ik zal jullie hier een andere keer meer over vertellen. Net als over rigoureuze keuzes maken en de gevolgen daarvan.

Goed, na deze lofzang ben ik benieuwd naar wat me nog meer aan positieve of negatieve ervaringen te wachten staat. Wordt vervolgd.





20 januari

Ik heb mijn blog van gisteren aangepast.

´Veel van onze conflicten en oorlogen vinden hun oorsprong in het geloof´, stelde ik.
Dit wil ik nuanceren. Het is niet het geloof, maar de manier waarop mensen hiermee omgaan.




19 januari

Gisteren had ik voor het eerst sinds tijden een vrije-dag-gevoel.
Ik heb toegepast wat ik bij 17 januari beschreven heb; geen mail etc.

Daarbij moet ik eerlijk bekennen, dat het niet meeviel om mijn mail niet te checken. Ik kon de neiging om even te kijken of er berichten waren maar met moeite onderdrukken. Vreemd, dit mechanisme dat ik continue bezig ben met mijn bedrijven. Het lijkt wel een verslaving. Een soort van dwang. Of is het betrokkenheid, bevlogendheid, drive, enthousiasme, toewijding en doorzettingsvermogen? Ik houd het maar op een combinatie van dit alles.

Maar wat de reden ook is, gisteren voelde goed en maakte dat ik tijd had voor mijn gezin en rust. De uitdagingen, kansen, problemen en vraagstukken die ik als ondernemer op mijn bord heb liggen, kon ik even laten voor wat ze zijn. Sterker nog, ik voel me na zo'n dag als gisteren weer fit om ze vast te pakken.

Wat gisteren ook lukte, was eens rustig over een aantal zaken nadenken.
Onder andere over geloof. En dan vooral over wat het omgaan met geloof, naast de positieve effecten, ook aan negatieve effecten heeft in de wereld.

Veel van onze conflicten en oorlogen vinden hun oorsprong in hoe mensen omgaan met hun geloof. De ene mens gelooft in A, de ander in B en dat leidt in een aantal situaties tot spanning en zelfs geweld.

Waarom? Waarom hebben sommige mensen de behoefte of zelfs de drang om wat zij vinden als absolute waarheid te zien? Waarom zou je jouw visie opdringen of zelfs opleggen aan de ander? Waarom zijn sommigen van ons, in wat ze geloven, niet bezig met zichzelf en het toepassen ervan, maar met het overtuigen van de ander van hun gelijk?

Vragen die mij bezighouden, maar waar ik geen kant en klare antwoorden op heb.
Waarom pest de een de ander? Waarom is het vaak zo moeilijk om twee kanten van een verhaal te durven zien? Waarom zetten mensen de hakken in het zand en ontstaan er ruzies om een verschil van visie en mening?

Ik denk dat dit mede te maken heeft met stevig staan, of liever gezegd: het ontbreken daarvan.




Geloof (het; o; meervoud: geloven)

is het vertrouwen in de waarheid van iets






17 januari

De afgelopen week probeer ik bewust op de momenten waarop ik besluit niet te werken ook niet te werken. Ik ga sporten, maak muziek en houd me bezig met mijn gezin. Op die momenten schakel ik bewust terug naar 60 beats per minute. Ik tel ze in mijn hoofd.

De wereld om mij heen draait echter door. Emails, whats app, sms en telefoontjes blijven komen. Sterker nog; ik blijf erop reageren. Stel dat ik iets mis.

"Waarom check jij nu je mail, je bent vrij?" merkt mijn vrouw terecht op.
Dat klopt, ik ben nu vrij. Waarom doe ik dat? "Omdat ik eigen bedrijven heb en dan hoort dat er nu eenmaal bij", hoor ik mezelf zeggen.

Is dat zo? Hoort dat erbij of vind ik dat dat erbij hoort?
Ik zie het, net als bij mezelf, inderdaad om me heen gebeuren. Ondernemers die constant met hun bedrijf bezig zijn. Daarbij zie ik ook veel ondernemers die op de rand van een burnout balanceren. En aangezien ik vanuit mijn visie op stevig staan daar niet intrap, schakel ik terug.
Ik zet mijn Iphone op een stand, waarbij noodmeldingen wel door kunnen komen, maar reguliere telefoontjes naar mijn voicemail worden doorgeschakeld. Ik zet de actieve meldingen van mijn mail, whats app en sms uit. Zo ook de meldingen van Facebook en LinkedIn.

"Je reageert niet op je mail", hoor ik vervolgens een dag later. "Ik probeerde je te bellen (in het weekend), maar je nam niet op". "Ik heb je voicemail toen maar ingesproken, maar ik heb (een dag later) nog steeds niets van je gehoord". "Ik kreeg niet meteen een reactie op de whats app, dus ik nam aan dat het niet doorging". Etc.

De wereld draait door; 24 uur per dag. De instant communicatie draait door; 24 uur per dag.
En als ik niet oppas, draai ik hierin mee; 24 uur per dag.

"Ik ben niet altijd bereikbaar"
"Graag uw begrip hiervoor"






15 januari

Gisteren en vandaag had ik een afspraak in Amersfoort.
Er ligt nog pekel op de weg. Ik ging dus niet met de motor, maar met de auto.

Ik prijs mij gelukkig dat ik maar af en toe tijdens de spits met de auto de snelweg op moet. Daarom heb ik zelden last van files.

Vandaag dus wel. Na goed 10 km gereden te hebben gingen de borden boven de weg op 90, even later op 70, daarna op 50 en toen stonden we stil; 6 km file.

In een file terecht komen is een grote ergernis voor velen. Mensen zitten zich op te vreten omdat ze hierdoor waarschijnlijk te laat bij hun afspraak aankomen.
Ik besloot vanmorgen om een uur eerder te vertrekken. Dat maakte, dat ik rustig de file uitzat en ruim op tijd in Amersfoort aankwam. Er viel voor mij dus niets te puffen of te tellen met 60 BPM. In alle rust kwam ik van A naar B.

Tijdens die 6km file had ik tijd om na te denken. Waarom ontstond deze file eigenlijk?

Aan de andere kant was er ook één ten gevolge van een ongeval. Dat kan ik me voorstellen. De weg wordt geblokkeerd, er ontstaat een verkeersinfarct, een opstopping, waardoor het verkeer simpelweg niet verder kan totdat deze opstopping is opgelost.

Aan mijn kant was er echter geen sprake van een ongeval. Door de grote hoeveelheid voertuigen die op een bepaald moment op een weg rijden, ontstaat een klontering die zich uitbreidt tot een vertraging en uiteindelijk tot een langzaam rijdende of stilstaande file.

Wat heeft rijkswaterstaat nu bedacht om dit probleem aan te pakken?
Zodra de klontering optreedt, wordt het verkeer dat na de klontering komt aangespoord om in fasen langzamer te gaan rijden. De klontering wordt hierdoor niet groter, maar lost zich vanzelf op, voordat er een lange file kan ontstaan. Ik kan me helemaal voorstellen dat dit werkt.

Hoe komt het dan, dat bijna alle chauffeurs de snelheid op de matrixborden negeren, vol gas door blijven rijden totdat ze de klontering bereiken, om vervolgens aan te sluiten in de rij. De file wordt gecreëerd en de frustratie bij de chauffeurs loopt op.

Als we wel snelheid terugnemen, winnen we uiteindelijk tijd en scheelt het frustratie omdat de klontering wellicht is opgelost voordat we er zijn. MIsschien een idee om dit eens te proberen?





13 januari

Ik herinner me dat mijn oma vroeger zei: "De mens lijdt het meest, door hetgeen hij vreest".
Toen ik kind was, wist ik niet wat ze daarmee bedoelde. Nu is het een vast onderdeel van mijn trainingen.

Waarom zou je jezelf zorgen maken over iets wat nog komen gaat en waarvan je niet weet hoe het zal gaan verlopen? Dat is toch zonde van je energie!

Ik weet ondertussen dat dit gezegde niet door mijn oma bedacht is. Het wordt vaker en door meer mensen gebruikt. Maar ik weet ook dat het maar weinig in de praktijk wordt toegepast.
Veel mensen maken zich zorgen over wat komen gaat.

Ook ik betrap mezelf erop, dat ik me soms onbewust laat leiden (of is het lijden) door gedachten die nergens op gebaseerd zijn. Dit maakt dat zich met vlagen een onrust van me meester maakt, dit ervoor zorgt dat mijn lijf een versnelling hoger gaat draaien.

Wanneer ik me hier bewust van wordt, dwing ik mezelf om mijn ademhalingstempo omlaag te brengen. Als het even kan, ga ik naar mijn buikademhaling, pas zo nodig mijn houding aan en zeg in mijn hoofd: "Bedankt oma".

9 van de 10 keer werkt het.





10 januari

Leuk te merken dat mijn blog wordt gevolgd.
Ik krijg daarbij reacties van mensen die, net als ik, op zoek zijn naar het terugbrengen van de druk die wij onszelf en daarmee elkaar vaak opleggen.

Mijn aanvliegroute om daarbij de basis van elk mens (je lijf) in te zetten zet anderen blijkbaar aan om dit te volgen. In mijn blog vertel ik jullie over wat dit met mij en mijn omgeving doet.
Ik zou het erg leuk vinden om dit interactiever te maken door ook jullie reacties op mijn aanpak hierin op te nemen.

Dus bij deze de oproep.
Wil jij reageren op wat ik schrijf in mijn blog en wat het met je doet. En wil je dit publiekelijk delen. Mail het naar egelblog@egel-weerbaarheid en ik plaats het hier.



6 januari beschreef ik de metafoor van de snelweg.
Ik realiseer me, dat ik doorgaans geen 100, maar 60 wil gaan rijden.
Kan dat op een snelweg waar iedereen 125 rijdt? Of krijgen we dan ongelukken?
Of kies ik ervoor om de snelweg te verlaten en een secundaire weg te nemen?

Iedereen maakt hierin zijn eigen keuze.
Anderen vinden de druk en de snelheid wellicht oké en snappen niet waar ik me druk om maak.

Wij zijn in Nederland goed in het aanleggen van een wegennetwerk.
Is er ook in dit verband een wegennetwerk mogelijk, waarbij de snel- en secundaire wegen complementair zijn? Waarin we zelf kunnen kiezen welke route we kiezen, maar waarin we ook van rijbaan en snelheid kunnen wisselen als we dat willen?

Of je de kortste, de snelste of de toeristische route pakt, bepaal je mijns inziens zelf. Het gaat erom, accepteren we het van elkaar dat we dat doen? Dit heeft mede te maken met loslaten. Hierover heb ik eerder een column geschreven.





7 januari

Even iets met jullie delen.

Ik heb vanmorgen een Egel groepstraject vanuit de basisscholen in Dongen afgesloten.
10 weken lang hebben een aantal jongens en meisjes gewerkt aan het stevig staan, hun adem gebruiken, de krijger ontdekken in zichzelf, hun grenzen voelen en aangeven met Rots & Water. Ze zijn zich bewuster geworden van hun lichaamstaal, hoe ze deze kunnen inzetten en lezen bij de ander.

Vanmorgen stonden we in een kring om elkaar te groeten.
Ze stonden rechtop, met een touwtje aan de kruin, schouders iets naar achteren, buik enigszins aangespannen, knieën licht gebogen en de voeten op heupbreedte.
Ze stonden rustig, ademden uit, pakten hun rust, zochten hun basis en groetten elkaar.

De stuiterballen zochten focus, de muurbloempjes zochten aansluiting en degenen die snel boos werden vonden de krijger in zichzelf en daarmee de controle om zichzelf en de situatie te beheersen.

We hebben deze les de rode draad nog eens doorgenomen en hebben stil gestaan bij wat ze hebben geleerd. Om te ervaren hoe het is om ervoor te gaan, hebben we daarna allemaal een plankje doorgeslagen en kregen ze van mij een steen mee naar huis met de opdracht om die onder de kraan te houden. Dan wordt die steen (Rots) namelijk veel mooier (Water) en dat geldt ook voor hen; als mens ben je op z'n mooist als je vanuit een stevige fundering zowel Water als Rots kunt inzetten in de interactie met anderen.

Bij de afsluiting van deze laatste les verrasten ze me met tekeningen en ingelijste foto's.
Ze stonden stevig, gaven me een ferme hand, keken me aan en bedankten me voor de fijne lessen. Op zo'n moment springen de tranen in mijn ogen. Dit is waar het om gaat; onze kinderen leren hoe ze stevig staan en daarmee het leven aangaan.

Van dit groepje weet ik dat zij hun adem gaan gebruiken. Dat zij zich bewuster zijn van hun houding en lichaamstaal. Dat zij gaan vastpakken waar ze eerst moeite mee hadden. En dat dit van invloed is op hun omgeving en hoe zij zich als mens gaan ontwikkelen.

Ik vraag me in alle hectiek en toestanden die wij als volwassenen creëren wel eens af wat nu precies de bedoeling is van wat wij allemaal doen.

Vanmorgen voelde ik het weer: dit is de bedoeling.





6 januari

Hoe voel ik me nu?
Ik ben nog steeds aan het tellen. Zeker wanneer er meer aan me wordt getrokken of wanneer ik voel dat ik teveel versnel. Dat maakt dat ik me bewuster ben van de stappen die ik zet.

Daarbij kan ik niet meteen zeggen dat ik me nu rustiger en daardoor wellicht beter voel.
Ik voel me met vlagen een soort racewagen met de handrem erop.
Ik weet dat het harder kan, maar ik dwing mezelf dat niet te doen. Dit lukt niet altijd.

Ik heb met mezelf afgespoken dit een jaar vol te houden om te ervaren wat het effect is.
En het jaar is pas 6 dagen jong, dus we beginnen net. Niet piepen, doorgaan.

Mijn lijf is gewend aan een snelle tel. Het is dus niet vreemd dat het even zal duren alvorens het effect merkbaar is. Denk maar aan de vakantie. Ik heb meestal een week nodig om te onthaasten alvorens ik in een lager ritme kom.

Het voelt alsof ik, al rijdende op de snelweg waar iedereen 125 km per uur rijdt, 100 ga rijden.
Doen jullie dat overigens wel eens; daar waar de maximumsnelheid 120 is, juist langzamer rijden in plaats van harder? Vanzelfsprekend let je daarbij op de doorgang van het verkeer. Het is raar en soms zelfs onveilig om de boel op te gaan houden.

Ik weet dat het in de aankomsttijd niet veel scheelt of je nu 100 of 120 km per uur rijdt.
Het is vaak meer gevoelsmatig. Als je je dat realiseert, kun je dus letterlijk gas terug nemen, waardoor je wellicht meer ontspannen in de auto zit en uitgeruster aankomt op de plaats van bestemming.

Nog even iets.
Wanneer ik bewust ga tellen met één seconde per tel, let ik ook op mijn ademhaling.
Het gaat beter wanneer ik in mijn buik adem. Daarnaast let ik op mijn houding. Het gebruik van je lijf en lichaamstaal is een vitaal onderdeel van hoe je als mens letterlijk en figuurlijk in het leven staat. En dit heeft weer invloed op de interactie met de mensen om je heen. Enfin, dat is waar alles bij Egel om draait. Psychofysiek, noemen we dat bij Egel. Je traint het lijf en dat heeft vervolgens invloed op je mentale en sociale competenties. Ook andersom overigens.





4 januari

Naast mijn fysieke inzet tijdens de trainingen van Egel Weerbaarheid en HedgeHog sport ik zelf nog een keer of vier per week. Onder andere op zondagochtend.
Ik zet dan de wekker op 09:00 uur omdat ik om 09:45 uur in de sportschool wil zijn.

Gisteravond vroeg ik mezelf af waarom ik de wekker zet op zondagochtend.
Waarom moet mijn schema zelfs op mijn vrije dag bepaald worden door de wekker?
Is het een ramp als ik later bij de sportschool aankom?
Is er dan geen plek meer om te trainen?
Wacht er iemand op me bij de sportschool?
Slaap ik ooit uit tot 12:00 uur s 'middags (dan sluit de sportschool)?

Omdat ik alle vragen met nee kon beantwoorden, heb ik de wekker niet gezet.
Ik besloot dat ik uit mezelf wakker zou worden.
En dat gebeurde; om 09:30 uur. Ontbijtje en om 10:00 uur was ik bij de sportschool.
Ik ga dat volgende week weer doen. Misschien wordt het wel een keer 09:45 of 08:15 uur.
Ik laat voortaan op zondagochtend mijn lijf bepalen hoe laat ik ga sporten.

"Je bent laat voor jouw doen", kreeg ik als reactie toen ik binnenkwam. "Meestal ben je er al voordat ik er ben".

Ja, dat is het gevolg van mijn keuze. Wij mensen houden elkaar in de gaten.
Wij meten ons aan anderen en bepalen onze route aan de hand van de routes van anderen.
Als ik dus besluit om mijn lijf voortaan te laten bepalen hoe laat ik op zondag ga sporten, breng ik mijn medesporters wellicht in verwarring. Ze weten voortaan niet meer hoe laat ik kom.

Ik ben overigens tijdens de training in de sportschool aan het tellen.
De langzame versie, één tel duurt één seconde.
Dit betekent dat ik mijn oefeningen langzamer uitvoer, afgewisseld met een versnelling.
Intervaltraining heet dat. Is goed voor de conditie en houdt de spieren wakker.

Ik merk dat ik mezelf daartoe wel moet dwingen. Hoe komt dat?
Onder andere door de muziek die met minstens 120 beats per minute door de speakers schalt.
Soms staat er wel eens iets anders op; Sting, Adèle of een gouwe ouwe van the Carpenters.
Duurt meestal niet lang. Hangt af van de leeftijd van degene die op dat moment de sportschool bemand. De jongeren sprinten meteen naar de pc om naar hun bekende artiest te klikken. Meestal een band, zanger of zangeres met een meer dan 120 beats per minute nummer.
En dan heb ik toch weer de neiging om op het ritme van de muziek sneller te gaan trainen.

Ik ga me daar eens in verdiepen.
Wat zou de invloed van intervalmuziek zijn op intervaltraining?
Volgens mij wordt dit al toegepast. Als ik me niet vergis bij die hardloop app Evy.
Weet iemand dat toevallig?


 

3 januari


Ik liep zojuist even het dorp in om een boodschap te doen.
Het regende en ik liep met ferme pas; zeg maar 1,2,3,4,.......
Dit realiseerde ik me plotseling. Waarom liep ik in dit tempo?
Had ik haast? Wachtte er iemand in de winkel op me? Was het bijna sluitingstijd?

Nee, niets van dit alles.
Ik ben vrij vandaag en heb vanmorgen besloten dat vandaag niets moet.
Met een aantal eigen bedrijven ligt er altijd werk, maar vandaag hoeft niets.
Daarbij merk ik, dat de drukte van de laatste 3 jaar doordrukt.
Dat ik me onbewust, of misschien wel bewust een tempoversnelling heb eigen gemaakt.
Een versnelling die vertrouwd voelt. Zo hoort het met een eigen bedrijf.

Is dat zo?
Hoort dat zo?
Wie zegt dat?
Ikzelf of mijn omgeving?
Of heb ik daarbij de mening van mijn omgeving overgenomen?
Hier ga ik nog eens goed over nadenken.

Enfin, ik realiseerde me dus dat ik met ferme pas liep.
Toen ben ik gaan tellen. Eenentwintig, tweeëntwintig, drieëntwintig, vierentwintig en tegelijkertijd pastte ik mijn looptempo aan. Ik begon langzamer te lopen. Liep ook meer rechtop. Keek meer rond. Daarbij merkte ik dat mijn ademhaling ook rustiger werd.

Terwijl ik zo bewust liep te lopen, zag ik vanuit een ooghoek een vriend aankomen.
Ik groette hem en wenstte hem een mooi 2015 toe. We hebben even staan buurten en daarna vervolgden we onze weg.

Zou ik hem vanonder mijn paraplu hebben gezien wanneer ik ferm was blijven lopen?
Ik weet het niet. Misschien wel. Maar de kans bestaat ook, dat ik hem door mijn snelle tred, beetje voorover gebogen onder de paraplu, misschien niet had gezien.
Zou toch jammer zijn geweest.

 

Start van mijn EgelBlog

 

Terug